Braid - oyun tanıtımı

Yıllar önce mahalledeki bir abide ilk kez Nintendo NES (halk arasındaki deyimiyle Atari) gördüğümde kendisi Addams Family isimli bir platform oyunu oynuyordu. Hayranlıkla izlemiştim oynamasını ki şu an netlikle anlıyorum ne denli iyi bir oyuncu olduğunu. Uzun zaman sonra ben Nintendo NES sahibi olduğumda aramaya başlamıştım her yerde bu oyunu. Ne yapıp edip buldum ve o beni mest eden oyunun başında günlerimi harcadım. Eh, henüz çocukluk evresinde olmamdan dolayı bir hayli zorlandığımı itiraf etmeliyim. Nitekim inat ettim, binbir bulmaca içinden çıkarak oyunu bitirdim. Bitirdiğimde tadı öylesine damağımda kalmış, NES'in diğer oyunları öylesine kolay ve basit gelmeye başlamıştı ki NES devri kapanmıştı adeta zihnimde. O günden sonra asla aynı zevki veremedi bana NES ya da platform oyunları. Ailesini bir araya getirmek için mezarlıktan lanetli ağaç kovuklarına, nehir derinliklerinden şifreli odalara, ocaklardan buzluklara kadar girmedik köşe, çözmedik bulmaca bırakmayan bir aile babasının hem eğlenceli hem de amaç itibariyle dramatik hikâyesini tema alıyordu oyunumuz. Böylesine güzel senaryonun böylesine basit oynanış, harika müzikler ve göz okşayan görsellik ile birleşmesi beni büyülemişti. İşte bugün, bana aynı oynama aşkını yaşatmayı başaran yegâne klasiği tanıtıyorum tüm oyun severlere: Braid.

Geçmişimde arıyorum seni

Oyuna girer girmez kendimizi senaryonun içerisinde buluyoruz. Oyunumuzun baş karakteri Tim ve tek amacı prensesini bulabilmek. Bulmacalarla dolu bir dünyada arıyor prensesini ancak bu bulmacalar aslında ona yabancı değiller. Her şey onun geçmişinde yatıyor. Prensesini kaybeden aslında ta kendisi ve düzeltmeye çalıştığı bu dünya da aslında onun geçmişi, anıları. Zamanın çarklarını, hatıralardaki buruk mutlulukları geri sarıyor; hataları için tekrar tekrar yüzleşiyor yaptıklarıyla. Prensesimizi geri getirebilecek miyiz bakalım?





Enfes bir senaryonun içerisinde ilerlediğimiz (ya da gerilediğimiz) oyunumuzun bölümleri merdivenle inip çıkılan iki katta kategorilenmiş. Her bölüm tamamlandığında diğer bölüme geçmeye hak kazanıyor ve toplam 6 bölümlük oyunumuzda sonuca ulaşmaya çalışıyoruz. Sonuca ulaşmamız oyundaki yapbozları tamamlamıza bağlı. Bu bölümlerde topladığımız yapboz parçaları Tim'in bulmacasını çözmemiz için bize yardımcı oluyorlar. Her bölümde 12 adet bulunan bu parçaları tamamladığımız takdirde o bölümün simgeledikleri netleşiyor. Tüm parçaları toplayıp Tim'in prensesini bulması için son noktaya geldiğimizde ise yazıda verip de oyunu henüz bitirmemiş okurların tüm nefretini üzerime çekme niyetinde olmadığım harika bir son ile başbaşa kalıyoruz. İşte o an "klasik" sözcüğü oyunumuzla bütünleşiyor.

Tutamıyorum zamanı

Tim, zamanı elbette ki tutamıyor ancak geriye, ileriye sarma gibi bazı ufak (!) lükslere sahip. Zamanla etkileşimimiz her bölümde değişiyor. Bölümlerin zaman etkileşimi konusundaki özelliklerini özetleyecek olursak;

- Time and Forgiveness: Bu bölümde zamanı geri alabilme yeteneğine sahibiz.
- Time and Mystery: 2. bölümden farklı olarak zamandan bağımsız nesnelerle karşılaşıyoruz.
- Time and Place: Aslında bölüme "Tim and Place" adını koymak daha doğru olacaktır. Biz hareket ettikçe zaman hareketimize göre ileriye ya da geriye akıyor.
- Time and Decision: Zamanı geri alıyorsunuz ve zamanı geri almayı bırakana kadar yaptıklarınızı "belli bir zaman limiti içerisinde" gölgeniz yeniden yapıyor.
- Hesitance: Bu bölümde yüzüğü Mordor'a ulaştırmaya... Yok, başka yüzüktü bu, pardon. Elimizde bir yüzük var; bu yüzük zamanı yavaşlatıyor ve bir su damlası misali yüzüğün bulunduğu alandan uzaklaştıkça etkisi azalıyor. Tabii yüzüğü kullanıp bulmacayı çözdükten sonra tekrar almalısınız; sayısız miktarda yüzük bırakma şansınız yok.
- "?": Evet, bu bölümün adı yok ve zaman bu bölüm boyunca tersine akıyor.


Bölümlerin özelliklerine bakınca zaten netlikle görülüyor ne kadar çok bulmaca varyasyonu oluşturulabileceği. Yapboz parçalarını toplamak için önümüze koyulan engellerin zorlukları o kadar yerinde ki Number None kaç kere zorluğu test ederek ayarlama yapmış, merak etmekten alıkoyamıyor insan kendini. Çok tadında bir zorluk düzeni içerisinde zihnimizi kimi zaman zor bulmacalar arasında zorlarken bir anda karşımıza çıkan kolay bir bulmaca ters köşeye yatmamıza sebebiyet verebiliyor. Kilitli kapılar, tavşanlar, çeşitli mekanizmalar derken bulmaca zenginliği göz dolduruyor. Bunların yanı sıra "Boss" adını verdiğimiz, diğer oyunlarda "bölüm sonu canavarı" tabiriyle tanınan zorlu rakiplerle de karşılaşıyoruz. Eh, pek zor sayılmazlar ama oyuna renk kattıkları aşikâr. Etkileşime girilecek bu kadar fazla nesnenin bulunması kafamızda farklı çözüm yolları oluşturmamıza neden oluyor ancak hangisinin doğru yol olduğunu çoğu zaman deneme-yanılma yöntemi ile anlayabiliyoruz.

Huzur içinde yat Bob Ross

Bob Ross'u hatırlamayanımız yoktur sanırım. TRT 2'nin meşhur kıvırcık saçlı ressamını, yarım saatte ortaya koyduğu eserleri nasıl unutabiliriz ki? Oyunumuzun grafiklerinden yola çıkarak rahmetli Bob Ross'u anma sebebim ise hem çizim tekniği hem de sözlerinde yatıyor. "Mutlu çalılıklar, huzurlu dere, sevinçli yapraklar" gibi tamlamalarıyla nesneleri yaptığı resme aktarmasına şahit olur; sonuçtaki resme baktığınızda ise ister hüzün ister mutluluk teması işlendiğini iddia edebileceğiniz bir eserle karşılaşırdınız. Braid de aynen böyle işte. Elinizi uzatsanız dokunabilecekmişsiniz gibi duran yağlı boya tarzı çizimlerin canlılığı öncelikle insana mutluluk hissi verse de yaprakların, rüzgârın zamanla akışı hüzün temasının da aralara serpiştirildiğini gösteriyor. Zamanı ileriye ya da geriye sardığınızda gördüğünüz her şeyin (zamandan etkilenmeyen nesneler hariç) bulanıklaşması, çizimlerin kalitesi, oyunun temasını her karesinde oyuncuya yansıtıyor olmasıyla grafikler bizden tam not alıyor. Yüksek sistem gereksinimi olduğu da söylenemez.

Seslere ve müziklere göz atınca oyunun akıcılığı konusunda en küçük bir zararlarının bulunmadığını; aksine oyunun buram buram kalite kokmasını sağladıklarını görüyoruz. Çello ağırlıklı müzikleri dinledikten sonra birçok oyuncunun klasik müzik dinlemeye yöneleceğini tahmin ediyorum. Oyuna başladığımda itiraf etmeliyim ki karakterimizi kenara park ettikten sonra bir güzel dinlemeye koyuldum arkaplandaki müziği. Mekanizmaların, karakterimizin ve diğer canlı varlıkların hareketlerinin ses efektleri de oyunun akıcılığını destekler nitelikte. Sesler ve müzikler zamanın akışına, akış hızına göre ileriye ya da geriye sararak oyunun atmosferine dahil oluyorlar. Seslerde de hata bulamadık maalesef.



Kontroller bir platform oyununa yakışır şekilde en basite indirgenmiş. Yönlendirme tuşlarının yanında zıplama, zamanı geriye-ileriye sarma, kapılardan girme ya da mekanizmaları çalıştırma, zaman yüzüğü bırakma (6. bölümde) ve zamanın ileriye veya geriye doğru akışını hızlandırma tuşlarıyla idare ediyoruz tüm oyunu. Benim gibi platform oyunlarını oyun kollarıyla oynama alışkanlığından kurtulamamış olanlar için oyun kolu desteği de var tabii ki. Nitekim oyunu Logitech Chillstream ile oynadım; zaten bir Xbox 360 oyunu olması sayesinde kontroller tam tamına oturdu yerlerine.

Aşk, oyunların en güzelidir

Yazının genelinde göreceğiniz üzere hata bulmayı başaramadık. Oyunumuz pek uzun değil ama bunu da eksi olarak saymayı uygun görmüyorum; tadını damağımızda bırakması yeterli. Hem fazla naz aşık usandırır, değil mi? Prensesimizi arayıp duruyoruz ve oyunun başında bahsettiğimiz gibi olağanüstü bir oyun finaliyle oyunumuzu bitirmenin neşesi ile hüznünü bir arada yaşama zevkine nail oluyoruz. Senaryosunun, içeriğinin mükemmelliği, oyunu bize rahat rahat oynatıp bulmacaları çözmekten başka engel koymayan oynanışı, üstat Bob Ross'u anmamıza sebebiyet verecek kadar harikulade grafikleri ve çellonun notalarının duygular olduğunu bize kanıtlayan müzikleriyle her oyuncunun mutlaka tadına bakması gereken bir deneyimi tanıttık sizlere. Bizim hatalarımız olduysa affola ancak oyunda hata yok, garanti ediyoruz. Oyunumuzun adını "klasikler" arşivime not ettikten sonra yazıyı okuma inceliği gösteren tüm okurlara teşekkür ediyor, bir klasiği tanıtmış olmanın mutluluğuyla iyi oyunlar diliyorum.

10/10
trgamer